Non Possumus (Per ‘n’ofèrta dè ‘na carica a Roma)

Lassém èl mé Dòm növ, èl mé Dòm vècc,
èl Pégol e la Lòza e la Palada,
èl bèl e ‘l bröt, le piazze e i vicolècc
dè la mé Brèssa sgrèza ma unurada;

lassém èl mé Castèl e i sò boschècc
pèr fàga töcc i dé ‘na spassezada
e töcc i dé ‘na quac scarabociada
sö le glorie dè Brèssa e i sò difècc;

lassém sbarcà ché a Brèssa ‘l mé lönare,
chè a mé mè basta sté sodisfaziù,
senza crus, senza cariche e salare.

Lassém fà ‘n santa pas èl mé mestér;
lassém cói mé Bressà e la mé ambiziù
d’ésser gna Comm, gna Uff, gna Cavaliér.

(Angelo Canossi, maggio 1905)

 

Non so se ha ragione Canossi o se ha ragione il signor Mario, el me Ostér, quando dice che “Brescia la si ama solo da lontano”. Vedremo.